Last Pub Shot....

 

Ok, dit is de laatste pubshot van deze trip, genomen in de 'beach bar' van ons hotel, we hebben de afgelopen dagen al vanuit onze kamer (net iets links van deze foto) het meisje met de mooie ********* bewonderd!

Van dichtbij is het toch iets meer plastic....

Over 4 uurtjes moeten we de auto inleveren op het vliegveld en dan gaat het terug naar huis....

Las Vegas – Neon Boneyard

Je kunt in Vegas ook ‘andere’ dingen doen dan waar de meeste mensen aan denken bij ‘Las Vegas’….

 
Een daarvan is de, lang vergeten, geschiedenis van de stad induiken. Zo is er de Neon Boneyard, oftewel de plek waar alle oude neon reclame van de stad is opgeslagen. Althans, het deel wat ze hebben weten te redden.
Het ziet eruit als een kleurige en vrolijke versie van een autosloperij! Al is het natuurlijk niet zo vrolijk… 

Vooral de oude neon-lichtreclames waren een sterk staaltje van vormgeving, typografie en technisch vernuft. Maar zoals het gaat, het moet altijd sneller en flitsender. Hotels en casino’s gaan hier soms na 10 jaar tegen de vlakte. En dan mag je hopen dat ze wat voor het nageslacht bewaren…

Vandaar dat het goed is dat de Neon Boneyard bestaat. Het wordt overigens binnenkort een echt museum. Het geld is al binnen om diverse oude installaties weer te renoveren.

 

Pubshot VI

pub: Hardrock Café, Las Vegas

drinks: Guinness, Blacktop Hefeweizen!

song: Ramones - somebody put something in my drink
(sorry statief schoot weg op de bar dus geen bekende in dit shot)

Goodbye Death Valley

We hebben de weldadige hitte achter ons gelaten en zijn op weg naar Las Vegas...

 

Death Valley of Six Flags?

Na de heerlijke desolaatheid van Cerro Gordo zijn we nu in de drukte van Death Valley beland. Drukte? Ja drukte, het lijkt wel een Six Flags attractiepark! Zo zijn we vanmorgen voor dag en dauw opgestaan om de zonsopgang te zien bij Zabriskie Point. Altijd al een van de drukste locaties in het Park, maar wat er zich vanmorgen afspeelde leek wel een voetbalwedstrijd. Compleet met hooligans!

Het is voor ons alweer de vijfde keer dat we in Death Valley zijn, dus voor ons hoeft het niet meer allemaal. En de komst van een bedrijf als Pink Jeep Tours zal het park niet veel goeds doen. Vroeger moest je een jeep huren en uren over afgelegen zandpaadjes crossen om de afgelegen plekjes te bezoeken, tegenwoordig stap je in een luxe Jeep-limousine (uiteraard met airco en flatscreen-TV) voor zo’n 160 dollar per persoon. En ja, zelfs de Race Track (de magisch bewegende stenen) zit in het programma!
We zijn dan ook maar bij onze stinkdure cabin gebleven, wat biertjes gedronken en van de hitte genoten… Misschien gaan we zo zelfs nog even aan het zwembad liggen of een balletje slaan op de naast gelegen golfbaan…
Gelukkig mogen we morgen weer naar de hoeren, gokverslaafden en junkies van Las Vegas! Eindelijk weer écht wild om te fotograferen!

Cerro Gordo ghosttown

Toen we vanmorgen in Lee Vining wegreden waaide het ontzettend hard. Het was zelfs een beetje frisjes. Maar hoe dichter we bij Death Valley kwamen, hoe warmer de wind. Op het laatst was het alsof je een hete föhn op je gezicht gezet had.
Maar even terug naar de route. In Bishop, zo’n 65 kilometer ten zuiden van Lee Vining, zit een oud-nederlandse Bakkerÿ (echt zo schrijven ze het, een Y met puntjes). Je ruikt de krentenmik al van een kilometer ver. Natuurlijk is het een gigantische ‘tourist-trap’, maar lekker brood is nu eenmaal zeldzaam in de USA, dus effe lekker ontbeten en meteen een mikje (volkoren met jalopeno pepers) meegenomen voor morgenvroeg.

Hierna opzoek naar Cerro Gordo, een klein spookstadje hoog boven in de bergen van de Owens Vallei. Het stond enkele jaren geleden al op ons lijstje, maar het bleek ‘private property’ te zijn en bezoekers waren niet welkom.
Tot onze verbazing hadden we gisteren gelezen dat de eigenaars graag bezoekers willen ontvangen, maar wel op afspraak. Echter geen telefoonnummer en een vaag webadres. Wel een route beschrijving, dus de stoute schoenen aangetrokken… eh… de 4-wheel drive van de auto ingeschakeld en het smalle berg weggetje omhoog geklommen. Halverwege schreeuwden al diverse borden dat we aan het ‘trespassen’ waren en dat er eerst geschoten en dan pas de politie gebeld zou worden….

Tja, de ervaring leert ons dat het meestal wel meevalt….
En ja hoor, eenmaal boven op de berg stond een vriendelijke meneer ons al toe te zwaaien en toen we hem vroegen of we in overtreding waren, lachte hij: “Ja! Maar kom eerst eens binnen, de wind is wel heel koud vandaag!”  

Vervolgens kregen we een persoonlijk rondleiding door het spookdorpje. Hijzelf was een van de vrijwilligers die het dorpje tot voor kort aan het opknappen was. Maar de eigenaar was afgelopen donderdag overleden en in samenspraak met de familie deed hij in toerbeurt de wacht houden over het dorpje totdat er zekerheid kwam over de toekomst. Het speciale van Cerro Gordo is dat het dorp nog steeds redelijk intact is. Je vindt er dus overal nog “antiek”. De meeste oude mijn-dorpjes in de USA zijn helemaal leeggeroofd. Een klein mijnkarretje doet al  snel  zo’n 4000 euro op de zwarte markt. 

Na zo’n twee uur met de lieve man gebabbeld te hebben en het stadje helemaal rond gewandeld te hebben moesten we toch echt verder richting Death Valley.
Zodra we de berg afkwamen en via Saline Valley naar Furnace Creek reden voelden we ons steeds meer thuis…. Het kwik was inmiddels ver de 40 graden gepasseerd…

Yosemite & Mono Lake

Vanochtend zijn we heel vroeg (7 uur) uit San Francisco weggereden, richting Yosemite National Park. Het drukke deel van het park hebben we maar met rust gelaten, je staat daar bumper aan bumper in de file. En we zijn er al enkele keren geweest. We zijn meteen doorgereden naar de Tioga Pass. Hier is het meestal stukken rustiger en de natuur eigenlijk nog mooier dan in drukke deel van het park. OK, geen watervallen, maar wel prachtige heldere bergmeren en vergezichten die nooit lijken te eindigen.

Na wat korte hike-tochtjes zijn we doorgereden naar Bodie, een oud spookstadje dat we enkele jaren geleden al bezocht hebben. 

Veel was er niet veranderd, alleen schijnen ze er stiekem steeds meer aan het stadje toe te voegen zoals details in de interieurs van de huizen en zelfs een ouderwets tankstationnetje.

Inmiddels ging het richting avond en na een kort dinertje naar de South Tufa's aan Mono Lake. De vorige keer dat we hier waren moesten we via een slechte zandweg en daarna door struiken kruipen om er te komen. Nu is de weg geasfalteerd en ligt er een betonnen voetpad tot aan de Tufa's (kalkafzettingen in de vorm van torentjes).
Sterker nog er was een gigantisch grote filmploeg een videoclip aan het opnemen van een nieuw popsterretje. Gedaan met de rust!

Morgen naar Death Valley, op internet zagen we al dat het zelfs daar behoorlijk commercieel is geworden... we zijn benieuwd!
Internet is hier in de woestijn zeer zeldzaam en vaak ontzettend zwakke verbinding. Het kan zijn dat we enkele dagen de weblog niet kunnen updaten....

San Francisco - Folsom Street Fair

Nadat we gisteren wat cultuur hebben opgesnoven staat er vandaag eens wat totaal anders op het programma, nm. de Folsom Street Fair. Oftewel het jaarlijkse zomercarnaval voor homo's, lesbo's, hetero's met als centrale thema leer en kinky outfits!

Spannend! De sfeer zat er al meteen goed in toen we enkele straten voor het feest een blote man tussen het winkelende publiek zagen opduiken. Een hoedje, witte sokken en roze Crocs was het enigste wat hij aanhad! 

Het was bloedheet, dus werden er enkele honderdduizende mensen verwacht. En het werd dus goed druk! Soms was er echt geen doorkomen aan!

Wat er zich hier afspeelde, daar is een roze zaterdag in Amsterdam nog kinderspel bij! Niet voor tere kinderzieltjes!

Er speelden ook bands en DJ's en er was een gigantische markt met honderden kraampjes. En overal zag je vreemd uitgedoste mensen, maar vooral veel bloot! Wie ons nu nog durft te zeggen dat Amerikanen bekrompen zijn, die kunnen we nu het tegendeel bewijzen!

Helaas moeten we morgen heel vroeg op, dus laat hebben we het niet gemaakt. Morgen de langste rit van de reis, zo'n kleine 6 uur. Maar wel een van de mooiste, want het gaat door Yosemite National Park, via de Tioga Pass naar Mono lake.... Hier nog wat sfeerbeelden van vandaag:

San Francisco - MOMA

Tja, dat krijg je als je maar vaak genoeg een stad bezoekt. Dan gaan ze vanzelf straten naar je noemen!

Vandaag een behoorlijke wandeling door de delen van de stad gemaakt waar we nog niet zo vaak geweest zijn. Via little Italy door het Financial District en toen door naar het Museum of Modern Art (MOMA). Hier hebben we o.a. de tentoonstelling van Richard Avedon bezocht. Een fotograaf die gespecialiseerd was in portretfotografie, maar dan met een heel eigen stijl. Van Katherine Hepburn, Marilyne Monroe, Beatles tot Bjork en Bob Dylan. 

 

Maar ook portretten van onbekende mensen uit alle staten van de USA en een zaal vol met foto's gemaakt van Andy Warhol en zijn enthourage. Zeer indrukwekkend allemaal. Daarnaast nog wat andere exposities, waaronder een hele mooie over hedendaagse Japanse fotografie!

Het gebouw zelf mocht er ook wel zijn, al is het geen guggenheim in New York....

Laat op de middag zijn we weer over de stijle heuvels terug gewandeld en nog wat winkeltjes bezocht. Alles bij elkaar was het een wandeling van zo'n 14 km!

De flinke honger hebben we dan ook eens goed gestild met een dineetje bij D'Angelo's, een authentiek italiaanse trattoria. 

San Francisco - Castro

Zo'n vijf maanden geleden stonden we hier ook tegenover het oude film-theater, in de Castrowijk in San Francisco. Toen begon de zomer net en nu is de zomer bijna ten einde...

Het is een stuk drukker nu, vooral omdat dit weekend de Folsom Street Fair los barst... maar daarover over enkele daagjes meer, we willen nog niet te veel verklappen!

Sausalito

Vanochtend werden we wakker tussen de woudreuzen en met een heerlijke bosgeur in onze slaapkamer. Het zonnetje scheen weer en het zou een zeer warme dag worden. Ongelooflijk hoeveel geluk we met het weer hebben. Ook al hebben we dit keer het natste deel van de USA als vakantieplek uitgezocht.

Het eerste deel van onze tocht vandaag ging weer verder door de Redwoods. Smalle weggetjes die zich langs dikke boomstammen wurmden. Behoorlijk link om daar even langs de weg een foto te maken, ondervond Arny, hij werd zowat uit zijn onderbroek geblazen door een voorbijrazende vrachtwagen (reed uiteraard veel te snel). Maar het leverde wel een spannend plaatje op....

Daarna ging het steeds zuidelijker tot we in de wijnstreek van Californie kwamen. Hier hebben we een kleine omweg door de Sonoma-vallei gemaakt. Beroemd om de wijnen, maar vooral ook de eigenaren van de wijngaarden. Zo kwamen we langs het stulpje van Francis Ford Coppola (de beroemde regiseur).

Daarna richting Sausalito, een uit de kluiten gegroeide jachthaven, net ten noorden van San Francisco, waar we eens een vet luxe hotel geboekt hebben. Er bestaan overigens geen budget hotels in Sausalito, want het wordt niet voor niets de Riviera van Silicon Valley genoemd. Alleen maar glitter en goud, dikke patser auto's en gelifte gezichten! En twee stoffige Venlose schoffies...

Morgen de kortste rit van deze trip, van zo'n 15 minuten. Alleen even de Golden Gate Bridge over en dan zijn we alweer in San Francisco. De tweede keer dit jaar...

Avenue of the Giants

De kust ligt inmiddels achter ons net als Oregon. We zijn vanmiddag na een lange rit de grens met Californië overgestoken naar het Redwood National Park in het Humboldt woud. Hier zijn we over de Avenue of Giants (de avenue van de giganten) naar Phillipsville gereden wat midden in de bossen ligt.

Echt een prachtige rit door een eeuwenoud bos met gigantische sequoya bomen, die vaak zo dik zijn dat er een auto door heen kan rijden. De streek is tevens berucht om de illegale mariuana plantages die her en der in de bossen verstopt zijn. In Phillipsvillen en het nabij gelegen Garberville zie je dan ook overal afbeeldingen van hennepblaadjes. De lokale krant heeft zelfs op de voorpagina een statistiekje van het aantal opgerolde kwekerijen van het seizoen! Het lijkt Venlo wel! 

Maar goed ons kleine pensionetje ligt aan de achterzijde, of beter gezegd onder een klein poolbiljard café met aangrenzend Mexicaans restaurant. Het volk en de omgeving geeft je het gevoel om midden in een aflevering van Twin Peaks gedropt te zijn. Er was zelfs een dame met ooglapje en een enge dunne houthakker die heel vreemd uit zijn ogen keek.
 

Niet voor tere zieltjes. Maar het eten en de prachtige kamer met dito omgeving maken veel goed. En na enkele biertjes voel je je zelfs een beetje thuis!

Bandon beach

De kust van Oregon is echt prachtig en zeer afwisselend. Van hoge rotsen tot het grootste duingebied van de USA dat bijna als een woestijn aan het water oogt. 




De rit van Newport naar Bandon was dan ook een van de mooiste van deze trip. Alleen werd er nogal veel aan de weg gewerkt en hadden we nogal wat oponthoud. 




Desondanks redelijk op tijd in Bandon, een klein vissersdorpje aan de monding van een rivier. Ooit leefden hier de Umpqua indianen, die helaas werden uitgemoord door de blanken. De indianen hebben wel nog een vloek uitgesproken over de blanken, het stadje zou drie keer tot aan de grond afbranden. Dit is inmiddels als twee keer gebeurd de afgelopen 100 jaar, dus de brandweerbrigade was wel heel erg aanwezig.




Ons hotelletje ligt op een kleine kaap net buiten het centrum van Bandon, precies waar de mooiste rockformaties de branding breken. Rond de avond was het gelukkig eb en konden we tot zeer bij de rotsen komen.




Op wat mede-fotografen en wat surfers was het er heerlijk rustig. En dat terwijl het heerlijk weer was (zo'n 27 graden).

Morgen een lange rit naar de grens met Californie....

Newport

Vanaf Canon Beach zijn we de Route 1 verder afgedaald langs de Oregon Coast. Veel kleine vissersdorpjes die nog niet verpest zijn door toeristen afgewisseld met gigantische resorts met dito golfbanen.

Gelukkig valt ons einddoel van vandaag onder de eerste categorie. Newport heeft nog zijn oude charme weten te behouden, ondanks of misschien dankzij een flinke renovatie van het oude dorpscentrum. Natuurlijk ook hier de T-shirtsshops, maar ook geweldige visrestaurantjes langs de oude kade, vlak onder de gigantische brug die de baai overkruist.

Alles wat je hier eet lijkt vers uit de zee of het land te komen, en dat is het natuurlijk ook! Vaak ook nog organisch geteeld!

Eten doen we dan ook waanzinnig gezond en gelukkig kost het ook niet veel. Vanmiddag bij het genot van een biertje aan het water een heerlijke krabsalade gehad waarbij zo'n 4 meter onder ons twee dozijn zeeleeuwen op het dok lagen te zonnen en te brullen... 

Daarna weer via strand weer terug naar ons hotelletje gelopen terwijl de zon langzaam onder ging...

Pubshot V

 

 

pub: Dock One, Newport

drinks: Widmer Amber Ale & Widmer Hefeweizen!

song: 24 sea lions barking out loud!

Cannon Beach

We hebben Portland achter ons gelaten en zijn naar de kust gereden, naar Cannon Beach. Een pittoresk dorpje met een prachtig strand. Tegen de avond hebben we hier zo'n anderhalf uur over het strand gewandeld. Het was eb en je kon helemaal naar Haystack rock lopen. Een grote rotspunt die meestal midden in de golven ligt. 

 Overal op de rotsen zaten zeesterren in de mooiste kleuren...